اندر احوالات امیرعلی...

امیرعلی مامان که الان بیشتر از یک سال و ده ماهشه دیگه بزرگ شده و نباید شیر مامانی (یا بقول خودت ایش) رو بخوره، حدود دو هفته ست که برنامه ریزی کردم و آروم آروم شیر خوردنت رو کم کردم و حالا دو شبه که شیر نخوردی...

(آخرین باری که شیر مامانی رو خوردی سه شنبه 21آبان 92 حدودا ساعت 5ونیم صبح بود)

راستش فکر میکردم خیلی هردومون اذیت بشیم ولی خدارو شکر پسرم خیلی آقاست...

میدونی چیه مامانی دلم تنگ شده واسه شیر دادن بهت!

حالا از این موضوع که بگذریم خبر بدی واست دارم مامانی...

وقتی تازه راه افتادی متوجه شدیم که پاهات پرانتزی هستند اولش هرکسی گفت مهم نیست چون تازه راه افتاده پرانتزیه و کم کم خوب میشه.ولی متاسفانه خوب که نشد هیچ بدتر هم شد. خلاصه رفتیم متخصص اطفال، متخصص غدد اطفال،متخصص مفاصل، متخصص ارتوپد و ... هرکسی یه چیزی می گفت و تاحالا معطلمون کردن...

الان که یک سال و ده ماهته پای راستت هیچ مشکلی نداره و پای چپت متاسفانه هنوز کج مونده!!!

چند روز پیش رفتیم پیش یکی از بهترین دکترهای ارتوپد،آقای دکتر دهقانی، ایشون اولش کلی دعوامون کردن که چرا زودتر اقدام نکردیم وبعدش یه کفش مخصوص با آتل برات دستور دادن.

شنبه کفشت آماده میشه میدونم خیلی سخته واست،آخه یه کفشه با آتلهای سنگین تا بالای زانوت... راه رفتنو واست سخت میکنه ولی چاره ای نیست اگه استفاده نکنی پات بدتر میشه و وقتی بزرگ شدی زانو درد میگیری...

میدونم واسه پسر بازیگوش من که دوست داره از هرچیزی بالا و پایین بره و شیطونی کنه، آتل خیلی سخته ولی چاره ای نیست.

دکتر گفته باید 6ماه استفاده کنی ولی واست کلی دعا کردم و خدارو به علی اصغر قسمش دادم که پای کوچولوت زود خوب بشه و مجبور نباشی 6ماه آتل بندی رو تحمل کنی...

عشق مامان دوست دارم و امیدوارم همیشه تو زندگیت خوشبخت و سربلند و سالم و موفق باشی...